بهترين فيلم‌هاي جشنواره‌اي
۱. «Parasite» – نگاهي تازه به نابرابري اجتماعي
فيلم كره‌اي Parasite به كارگرداني بونگ جون-هو، در جشنواره كن ۲۰۱۹ نخل طلاي بهترين فيلم را كسب كرد و به‌سرعت به پديده‌اي جهاني تبديل شد. اين اثر با روايتي سياه و طنزآميز، فاصله طبقاتي و مناسبات قدرت در جامعه مدرن را بررسي مي‌كند. ساختار چندلايه و تعليق بي‌نقص داستان، آن را هم در بين منتقدان و هم نزد تماشاگران عام محبوب كرد. اين فيلم موفق شد در اسكار نيز تاريخ‌ساز شود و اولين فيلم غيرانگليسي‌زبان باشد كه جايزه بهترين فيلم را دريافت مي‌كند.طوفان بت Parasite نشان داد كه آثار جشنواره‌اي لزوماً نبايد خشك و صرفاً هنري باشند؛ بلكه مي‌توانند روايت‌گر دغدغه‌هاي اجتماعي با زباني سرگرم‌كننده و سينمايي باشند. موفقيت اين فيلم افق جديدي براي سينماي آسيا و فيلم‌هاي غيرهاليوودي گشود.
۲. «Amour» – تصويري تكان‌دهنده از عشق و پيري
فيلم Amour ساخته ميشائل هانكه كه نخل طلاي كن ۲۰۱۲ را كسب كرد، يكي از احساسي‌ترين و دردناك‌ترين آثار جشنواره‌اي محسوب مي‌شود. اين فيلم داستان يك زوج سالخورده را روايت مي‌كند كه با فروپاشي جسمي يكي از آن‌ها، معناي عشق، وفاداري و تحمل را بازتعريف مي‌كنند. اجراي خيره‌كننده ژان-لويي ترنتينيان و امانوئل ريوا، همراه با كارگرداني سرد و دقيق هانكه، تجربه‌اي عميق و درگيركننده براي مخاطب خلق مي‌كند. با وجود ريتم آرام، فيلم تأثير عاطفي بسيار بالايي دارد و در جشنواره‌ها و محافل سينمايي بسيار تحسين شد. Amour نمونه‌اي از آن دسته فيلم‌هايي است كه با زبان تصويري ساده و محتواي انساني، به عمق روان و احساسات مخاطب نفوذ مي‌كنند.
۳. «The Tree of Life» – تجربه‌اي شاعرانه و فلسفي
فيلم The Tree of Life به كارگرداني ترنس ماليك، برنده نخل طلاي جشنواره كن در سال ۲۰۱۱، يكي از آثار شاخص و بحث‌برانگيز سينماي جشنواره‌اي است. اين فيلم با ساختاري غيرخطي و تركيبي از واقع‌گرايي و روياپردازي، به تأملي درباره زندگي، مرگ، خانواده و معناي هستي مي‌پردازد. تصاوير حيرت‌انگيز، موسيقي انتخاب‌شده و صداي دروني شخصيت‌ها، فضايي معنوي و مراقبه‌گونه خلق كرده‌اند. اين فيلم براي بسياري مخاطب خاص‌پسند است و ممكن است براي بيننده‌هاي عادي دشوار به‌نظر برسد، اما بدون شك از لحاظ بصري و مفهومي، يكي از جاه‌طلبانه‌ترين آثار سينماي معاصر است. The Tree of Life نشان مي‌دهد كه سينماي جشنواره‌اي مي‌تواند به قلمرو فلسفه و تأملات وجودي نيز وارد شود.
۴. «Shoplifters» – خانواده‌اي ناهنجار در دنيايي بي‌رحم
فيلم ژاپني Shoplifters به كارگرداني هيروكازو كورئيدا، برنده نخل طلاي كن ۲۰۱۸، يكي از فيلم‌هايي است كه نگاه انساني و همدلانه‌اي به حاشيه‌نشينان جامعه دارد. داستان درباره خانواده‌اي فقير است كه با دزدي از فروشگاه‌ها و همزيستي در خانه‌اي كوچك، سعي در زنده ماندن دارند. با پيشروي فيلم، پيوندهاي عاطفي، رازها و واقعيت‌هايي عميق‌تر آشكار مي‌شود. كورئيدا با نگاهي لطيف و بي‌داوري، مفهوم خانواده، اخلاق و مرز بين درستي و خطا را به چالش مي‌كشد. Shoplifters با نگاهي واقع‌گرايانه اما شاعرانه، موفق شد توجه جهاني را جلب كند و تحسين بسياري از منتقدان را برانگيزد. اين فيلم نمونه‌اي از قدرت روايت ساده اما مؤثر در سينماي جشنواره‌اي است.
۵. «Drive My Car» – سفر دروني با زبان سكوت
فيلم Drive My Car ساخته ريوسوكه هاماگوچي، برنده جايزه بهترين فيلم‌نامه در جشنواره كن ۲۰۲۱ و اسكار بهترين فيلم بين‌المللي، تجربه‌اي عميق و درون‌نگر درباره سوگواري، ارتباط انساني و معناي هنر است. داستان فيلم درباره يك كارگردان تئاتر است كه پس از مرگ همسرش، با راننده‌اي ساكت همراه مي‌شود و سفري دروني را آغاز مي‌كند. فيلم با طول بيش از سه ساعت، ريتمي آرام و متأملانه دارد، اما همين ساختار به تماشاگر فرصت مي‌دهد تا با شخصيت‌ها ارتباطي عاطفي و فلسفي برقرار كند. Drive My Car از آن دسته فيلم‌هايي است كه با سكوت، سكون و كلمات اندك، حرف‌هاي زيادي براي گفتن دارد. موفقيت اين فيلم بار ديگر جايگاه ويژه سينماي ژاپن را در جهان جشنواره‌ها تثبيت كرد.
برچسب: سينما،